PAZAR YAZISI/ Aleksey yolunu buldu, olan Tanya'ya oldu
![]()
Aleksey 90’ların sonunda, mazbut bir akademisyendi. Eşi gibi o da iş idaresi üzerine birşeyler okuyup okutmakla meşguldü. Ne kısalır ne uzar bir hayatı vardı. Moskova baş döndüren bir tempoyla altüst olurken, onlar Sovyet yadigarı arabaları, Kruşçev kalıntısı daireleri, yazları patates lahana yetiştirdikleri daçaları ile mütevazı bir halde yuvarlanıp gidiyordu. Arada dırdırlarına denk gelirdim, ama pek de önemsemez, eşi Tanya ile onun ‘tencere-kapak’ uyumunda olduklarını düşünürdüm. Eh, o devirde bekar olduğumdan, başka türlü ahkam kesecek tecrübe de bende yoktu.
Yıllar sonra tesadüfen karşılaşan hemen herkes gibi biz de etraftaki ilk mekanda oturmuştuk. Ekim Meydanı’nın devasa Lenin heykeli bir taş atım uzağımızdaydı. Suratsız bir garson kız, elindeki yalancı gazeteden zoraki başını kaldırıp ‘Siz nereden çıktınız şimdi?’ der gibi baktı, sonra terliklerini sürüyerek sipariş almaya geldi. Beni şaşırtan bir çabuklukla, şaşırtmayan bir tavırla, biralarımızı kafamıza atar gibi bıraktı. Bardak isteyemeden çekip gitti.
Aradan geçen bunca yıldan sonra önce Tanya’yı sordum. “ıyi, iki çocuğumuz var, üniversiteyi bıraktı, onlarla meşgul” dese hiç mi hiç şaşırmazdım. “Biz çoktan boşandık. Hatta ben ikinci kez evlenmeyi bile başardım” diye güldü. şaşırdım. ıçimden “Sen boşanmış olamazsın, kesin seni terk etmiştir” diye geçirdim. Aklımdan geçeni okumuş gibi, izahat getirdi: “Bir sürü şeyi bana batmaya başlamıştı. Çok farklı dünyaların insanı olduğumuzu düşündüm. Benim zerre kadar önemsemediğim şeyleri dert ediyor, sanki kafamı attırmak için herşeyi özellikle yapıyordu. Sorduğunda farkında değilmiş gibi yapıyordu. Hatta boşanmak istediğimi söyleyince, ‘Ne güzel hayatımız vardı, nereden çıktı bu?’ diye sordu.”
Meraklı bakışlarımdan memnun, bir bira daha söyledi. Garson kız gene ‘Belaya çattık’ bakışlarıyla gidip geldi. Bardak yine getirmedi. Aleksey “Ama tekrar evlendim” dedi. Bu hiç ummadığım bir haberdi. Ne boşanacak, ne de boşansa tekrar evlenebilecek birine benziyordu. “Üç sene oldu” dedi. Hala tek evlilikte kalakalmış bir fani olarak işin bu tarafı merakımı celbetti. “Peki bu sefer farklı mı bari?” dedim. Elini sinek kovar gibi salladı. “Ne gezer” dedi, “neredeyse tıpkısının aynısı!” “O zaman sen onu da boşarsın!” diye takıldım. Aleksey birayı dikip mevzuya döndü:
“Ben yeni evlilikte önemli bir şey anladım. ılk seferinde bana batan, hoşuma gitmeyen hemen her şeyin, her tavrın kesinlikle ilk karımın karakterinden kaynaklandığını, onun bana göre olmadığını düşünürdüm. Ama ikinci evlilikte anladım ki, birçok şey onun iyi ya da kötü olmasından değil, onun sadece ‘kadın’ olmasından ve bizim ‘evli’ olmamızdan kaynaklanıyor.
Yani habire ‘şunu mu giysem yoksa bunu mu?’ diye ayna başında saatler geçirip beni deli etmesi ve her randevuya bizi geciktirmesi de, aynayla ilişkisi de, alışveriş denince bana tırnaklarımı yedirmesi de, ne bileyim, tuvalete girince kolay çıkamaması da, annemle itişip kakışması da, hepsi kadın halleriymiş. Benim sık sık boğulacak gibi olmamın sebebi de karım değil, evliliğin kendisiymiş. ışte ikinci seferde de değişen çok şey yok. Ama ben artık sorunun karımın şahsından kaynaklanmadığını anladığımdan beri hayatım daha kolaylaştı. Üçüncü bir evlilik de yapsam bunların çoğu aynen yaşanacak. Değmez. Anladın mı?”
Aleksey kalkarken hesabı ödemek istedi. Tabii ki, izin vermedim. Böylesi bir hayat dersi için birkaç yüz ruble ödememenin pintilik olacağını düşündüm. Kadınların da bize baktıklarında bir sürü saçmalığı, o ya da bu olmamızdan değil, sadece erkek olmamızdan dolayı yaptığımızı anlamalarının hayatı ne kadar kolaylaştıracağını kestirmeye çalıştım. Aleksey doğru yolu bulmuştu, ama olan zavallı Tanya’ya olmuştu işte!
27.7.2008
Реклама