PAZAR YAZISI/ O kız o yatakta yalnız uyandığında...
![]()
Derin bir sohbete daldılar. Hayattan, çiçeklerden, böceklerden söz ettiler. Fıkralar anlattılar. Gözlerinden yaş boşalana kadar güldüler. Ve gece ilerlerken, birbirlerine doğru elle tutulmayacak bir şeylerin aktığını, bir şeylerin alevlendiğini hissettiler. Sabaha karşı barmen ışıkları bir bir söndürmeye başlayıp kibarca "Kapatıyoruz" dediğinde aşkın eşiğini geçmiş, kapıyı içeriden sürgülemişlerdi bile.
Kızın içinden "Evim hemen şuracıkta, ne olur, gel bana gidelim" diye geçiyordu, ama oğlana "Geç oldu, ben artık eve gideyim" dedi. Oğlan, "Ben de seninle geleyim" dedi ve ilk kez elini tuttu kızın.
Alacakaranlıkta, Sovyet tarzı çirkin ve yüksek apartman bloklarının arasından bedenleri yürüyerek, ruhları aşkın tılsımıyla kanatlanıp uçarak ilerlediler. Kızın tek odalı, tertipli dairesine girdiler.
Ve insanoğlunun şehvetle değil de aşkla yapabildiğinde Tanrı'ya o en çok yaklaştığı şeyi yaptılar, seviştiler.
Sabahın ilk ışıklarıyla, saçları ve nefesleri birbirine karışarak uyudular. Ama oğlanı uyku tutmadı. Kalbi kafesinden uçacak gibiydi. Filmlerden gördüğü bir şey aklına geldi. Gidip bir demet gül bulmalıydı ve kız uyurken başucuna koymalıydı. Parmaklarının ucuna basarak çıktı evden.
Asansörü bile uyandırmadan, merdivenlerden uçarcasına indi. Sağa koştu, sola koştu, sokaklar aştı ve şans eseri, bahçesinden topladığı kır çiçeklerini bir otobüs durağında satan yaşlı bir kadına rastladı. Gülden de güzeldi bunlar, kokusu sokağı salmıştı. Parayı ödedi, çiçekler kucağında geriye döndü. Ve güzelim hikâye o an bitti...
Karşısında kâbus gibi bir manzara vardı. Onlarca apartman. Hepsi birbirinin aynı. Rengiyle, renksizliğiyle. Birini ötekinden ayırmak imkânsız. Hangisinden çıkmıştı? Kızcağız hangisinde şu dakika uykunun en tatlı yerindeydi? Sağa koştu. Sola koştu. Gözüne kestirdiği bir apartmanın "ışte burası" dediği dairesinden kızgın bir adamın küfürleriyle kovuldu. Adam bir de dönüp karısına küfretti, "Sabahın köründe sana çiçek getiren âşıkların mı var orospu!" diye bağırdı. Merdivenleri indi, çıktı.
Umudun kırıntısı ter damlalarına ve öfkeye; öfke, gözyaşlarına ve umutsuzluğa dönüştü. Vahim hatasını çoktan anlamıştı, ama kabullenmek zor geliyordu. Elinde kır çiçekleriyle apartman merdivenlerini arşınladı, yabancı kapıları yumrukladı. Kızın uyandığını, istediğini alıp kaçan aşağılık oğlanın kokusundan kurtulmak için hırsla, gözyaşlarıyla duşa girdiğini düşündü. Kamera yükseldi, yükseldi, bir labirenti andıran apartmanların arasında oğlanın artık şuursuzca ve pencerelere doğru kızın adını haykırmasını gösterdi. Film bitti...
Ne kadarı Kieslowski ya da Vajda'nın bir kısa filmiydi, ne kadarını ben kattım, gerçekten emin değilim. Mevzu galiba Varşova'da geçiyordu, ben Moskova'nın 'mikroreyon'larından birinde, bir akşamüstü bir adres ararken hatırladım.
Metronun önünde genç bir çift, eve varmaya sabırları yetmez bir halde, apartman bloklarına doğru öpüşüp koklaşarak yürüyorlardı. Belki bir gün önce bir barda tanışmışlardı. Yanlarına gidip, "Aman adresi önceden iyi bir yere yazın, kaybetmeyin" diyecek oldum.
Sonra kızın elinde kırmızı bir gülü fark ettim. Rahatladım. Kendi adresimi aramak için labirente bir kez daha daldım.
Реклама